Een waardevolle ontmoeting….

Zelf ben ik er nu al een paar keer geweest, in Szernye, bij het zigeunerkamp. Vanmorgen hebben we er weer een bezoek gebracht en hebben we daar de kerkdienst meegemaakt. Het kleine meisje dat ieder jaar bij me komt zitten, zag me en kwam naar me toe. Ze maakt verder geen contact, maar komt gewoon bij me zitten en tijdens de dienst zit ze stil te luisteren en stopt haar kleine koude handen in mijn warme handen. Ik trek mijn jas uit en sla die om haar koude benen, want het is koud in de kerk. Er is geen verwarming en door de dikke stenen murenheen  is de kou van buiten voelbaar. Maar wat ontvang ik ieder jaar een warmte daar. De prachtige zigeuners met hun donkere onderzoekende ogen herkennen me en van daaruit ontstaat begrip. We spreken elkaars taal niet, maar de enkele oogopslag, een gebaar naar elkaar en we weten dat het goed is.

Als de bus waarin we zitten komt aanrijden, begint de kerkklok te luiden, overal vandaan komen de kinderen aanrennen. Vaders en moeders en oma’s komen aanlopen. We stappen met twintig mensen het prachtig smetteloos witte kerkje in het bijna desolate landschap in. De zon geeft licht door de hoge ramen. De kinderen zitten stil te luisteren. Als de predikant klaar is, gaat hij snel weg, naar de volgende kerk, waar anderen op hem wachten. Wij  blijven in de kerk met elkaar achter, we maken samen muziek en zingen met elkaar. De volledige overgave waarmee deze prachtige mensen  zingen raakt telkens weer mijn hart. Misschien is het daarom wel dat ik mee kan zingen, ook al is de taal mij niet bekend en begrijp ik niet wat ik zing.

Mijn medereizigers voelen zich eerst wat ongemakkelijk. Maar als we eenmaal samen muziek aan het maken zijn, dan zijn we allemaal hetzelfde. We zoeken naar muziek waarin we elkaar vinden, klanken die we beiden herkennen, wij zingen in het Engels, zij in het Oekraiens. De stoere jongens zingen en spelen op ons verzoek hun zelfgemaakte rapnummer – een nummer over hoop en over de toekomst. Ieder jaar zie ik ze groter worden en meer op hun vader gaan lijken. Wat zal de toekomst hun brengen vraag ik me af, terwijl zij op hun keyboard spelen … Zullen hun kinderen ook honger hebben en in de wintermaanden te veel kou moeten lijden omdat er geen verwarming is of geld voor een beter bestaan? Ik weet dat veranderingen niet van de ene op de andere dag kunnen ontstaan, maar wat zou ik graag willen dat er in dit land wat meer begrip komt voor deze groep mensen …

Op de terugweg zijn we allemaal blij, al mijn medereizigers die als vrijwilliger voor Dorcas aan het werk zijn om een klein verschil te maken. Zelf ben ik dankbaar dat ik dit werk mag doen, om een klein radertje te zijn in het geheel. Later op de avond hebben we een gesprek over Twitter, want hoe kan je zoveel gevoel, dat er in de ochtend in die kerk ontstond, uitleggen in een kort twitterberichtje … Ik heb er ook niet zo makkelijk een antwoord op, dus gaan we met elkaar in gesprek over wat deze morgen voor ons betekend heeft.

Uiteindelijk voelen we allemaal bijna hetzelfde. We hebben hen blij gemaakt door hen te omarmen en naast ze te zitten in hun kerk … maar diep in ons hart weten we dat het ons misschien nog wel meer blijdschap gegeven dat zij ons hebben toegelaten in hun hart en hun blijdschap, vreugde en prachtige muziek met ons wilden delen …

Dat was het cadeau dat we vandaag gekregen hebben en nu weet ik waarom ik op zoveel momenten in mijn leven terugdenk aan die bijzondere ontmoetingen hier in Oekraïne. De manier waarop mijn hart hier wordt geraakt, is eigenlijk niet te omschrijven. Dat moet je voelen, ervaren en beleven wil je dat snappen …

 

 

Ieder jaar komt ze bij me zitten, het kleine mooie zigeunermeisje met haar donkere ogen..

zou ze er dit jaar ook weer zijn??

Dit vindt je misschien ook interessant

Reacties zijn gesloten.