Het went nooit..

Nee, ga mij niet vertellen dat het wel zal wennen, 

dat de mensen hier niet beter weten.. 

Ze hebben ook hier betere tijden gekend, 

sommige zeggen zelfs dat het onder het communisme nog helemaal niet zo slecht was.. 

Afgelopen vrijdag kwamen we in donker aan in de Oekraine, 

de volgende dag ontvouwde het landschap zich.. 

grote uitgestrekte velden, plek genoeg voor landbouw en veeteelt.. 

Oekraine, eens de graanschuur van Rusland, 

Nu een land wat amper zijn hoofd boven water kan houden, 

op de grote lege graslanden staat een enkele koe te grazen, 

op enkele percelen staat mais, en omdat het september is en de zomer ten einde loopt staat alles er nog groen bij.. 

maar schijn bedriegt, de mais staat er niet goed bij, 

het land is te lang nat geweest, de zomer niet warm genoeg om de aarde voldoende op te warmen.. 

de komende winter zal een lange worden, net als vele winters ervoor.. 

Her en der branden al wat houtkachels, 

de zon geeft nu al niet genoeg warmte meer om de kou buiten te houden.. 

Grote boerderijen, voorheen van de staat staan er verloren bij.. 

Je zou denken waarom gaat een dorp niet gezamenlijk daar een project beginnen? 

met elkaar aan de slag en zo langzamerhand elkaar ondersteunen en de grote lege stallen vullen met voedsel en vee.. 

het land bewerken en vruchtbaar maken en zo met elkaar zorgen voor een betere leefomgeving.. 

Inmiddels weet ik beter.. 

de staatsboerderijen worden door de bevolking gemeden, 

een herinnering aan jaren onderdrukking.. 

Diezelfde onderdrukking heeft de mensen lam gemaakt, haast apatisch.. 

Ze hoefden niet zelf te denken of om elkaar.. 

erger nog, je mocht gewoon niet zelf denken.. 

er werd voor je gedacht en een mening hebben was bijna verboden.. 

Nu, beetje bij beetje probeert Stichting Dorcas, samen met kerken en lokale organisaties mensen bij elkaar te betrekken.. 

Laten zien dat je er voor elkaar kan zijn als het leven eens tegenzit, 

of zorgen voor gehakt haardhout in de winter.. 

driemaal per week een warme maaltijd brengen naar een bejaarde, 

gewoon omdat er anders niemand komt.. 

geen tafeltje dekje die binnen komt en weer gaat.. 

nee, een luistert oor en een vraag naar wat er nodig is.. 

Diep respect heb ik voor die mensen, 

Ildico, Ference, Sandor, Belinda, 

slechts vier namen in een netwerk van jonge mensen die dagelijks hulp verlenen.. 

ze stappen binnen in de muffe benauwde koude of te warm gestookte kamertjes, 

om daar waar nodig is een luistert oor te bieden of een helpende hand toe te steken.. 

dagelijks rijden ze over modderwegen, lopen over modderpaden om de medemens te helpen.. 

De glimlach waarmee ze ons begroeten is er een van herkenning, en van dankbaarheid, 

voor de hulp uit Nederland.. 

Armoede kan je zien, op beelden op televisie, in kranten en in tijdschriften.. 

Maar wie eenmaal echt eens binnen is geweest, weet hoe armoede ruikt.. 

die geur zal ik nooit meer vergeten.. 

Ik ben hier nu voor de vierde keer, 

ga mij niet vertellen dat de mensen niet beter weten.. 

nee, echte armoede, niets anders meer hebben dan een vergeelde foto aan de muur van de geliefden die er niet meer zijn, wat dekens voor de winter op een oud matras in een klein kamertje zonder eten in de voorraadkast… 

Nee, geloof me, dat went nooit… 

——

——