Vanmorgen zijn we met elkaar op pad gegaan naar het dorp Rafajna village om een aantal opa’s en oma’s te bezoeken die nog niet opgenomen zijn in het sponsorproject. Samen met de medewerkers van de organisaties waar Dorcas mee samenwerkt, hebben we vier ‘granny’s’ bezocht. Allen waren ze zeer dankbaar voor het voedselpakket.
We begonnen met een opa (Viktor) van 63 die veel plezier had met zijn hond. Mooi om te zien dat de mand van de hond, een oude krat met een deken erin, naast de kachel stond. De meeste honden hier leven enkel buiten en komen niet binnen bij de mensen. Deze hond is zijn gezelschap na het overlijden van zijn vrouw. Om bezig te blijven maakt hij fietsen voor de mensen in het dorp; ze brengen zelf het materiaal en hij repareert ze.
De tweede oma van 89 (Iren Dudics) lag al een jaar op bed, ze was erg broos. Haar mooie warme ogen verwelkomden ons. Haar zoons hadden een vorm van tbc en lagen zo nu en dan een half jaar in het ziekenhuis. Toen ik haar handen pakte om haar gedag te zeggen, voelde ik hoe breekbaar ze was. Behoedzaam wreef ik zachtjes over haar hand, terwijl ze daar stil in bed lag. Ik voelde haar dankbaarheid en ze toonde dat ook, ze vond het zo bijzonder dat deze mensen uit Nederland kwamen om haar een voedselpakket te brengen. Je zal maar oud en afhankelijk zijn in Oekraïne, dacht ik terwijl wij weer op onze gezonde benen wegliepen …
De derde opa (Zoltan) was nog niet zo oud, slechts 57 jaar, en als hobby en om te proberen aan geld te komen maakt hij prachtig houtsnijwerk. Hij is nooit getrouwd geweest en is te jong voor een pensioen. We hebben bijna allemaal wat houtsnijwerk van hem gekocht. Ildico, de vrouw van de pastor, legde aan me uit dat hij het houtsnijwerk eigenlijk aan ons wilde geven. Maar dat wilden wij niet, we hebben het gewoon gekocht en hem een voedselpakket gegeven. Ik hoop dat hij die twintig mensen uit Nederland niet zo gauw vergeet.
De vierde oma (Iren Hegedus) is weduwe. Als een trotse oma ontving ze ons in haar tuin, ze wilde ons niet binnenlaten, was een beetje beschaamd voor haar situatie. Ze heeft gelukkig goed contact met haar buren en die helpen haar met het bijhouden van de tuin en het huis, en ze kan een beroep op ze doen bij noodgevallen. Ze was erg blij met onze komst en ze vroeg zich af wat ze ons kon geven als cadeau. We probeerden haar uit te leggen dat het welkom bij haar in haar tuin voor ons al een cadeau was. Ze heeft last van een maagzweer en ook verder is haar gezondheid niet erg goed. Een van de deelnemers van de reis denkt er nu over na om haar te adopteren.
Aan het einde van de middag kwamen we terug in Nagydobrony en de vrijwilligers wilden wel eens een supermarkt van binnen zien. We zijn gestopt de plaatselijke buurtsuper en zijn daarna lopend teruggegaan naar het gasthuis in Nagydobrony. Een aantal deelnemers is met de bus teruggegaan om nog een bezoek te brengen aan hun eigen granny die verderop woont.
Straks gaan we inpakken, en morgenvroeg vertrekken we naar de grens om terug te gaan naar Hongarije, daar verblijven we vrijdagnacht op de Dorcas-camping in Debrecen. Zaterdag vliegen we terug naar Eindhoven … terug naar onze warme huizen, onze goed gevulde supermarkten en ons luxe leven …
Ieder jaar weer, als ik de laatste avond hier ben, ben ik blij dat ik weet dat er plaatsen als dit zijn waaruit zoveel mooie dingen ontstaan. De vele chauffeurs die hier hulpgoederen komen brengen en hier goed verzorgd worden voordat ze weer terug gaan naar huis. Al die mensen die hier komen om hulp te bieden aan de mensen die zelf niet zoveel kansen hebben gehad in hun leven als wij in Nederland. Mijn moeder zei weleens tegen me: het is maar net waar je wiegje heeft gestaan of je kansen krijgt in het leven of niet. Dat hebben we als groep de afgelopen week zo duidelijk gezien. Niet iedereen weet de kansen die het leven biedt te benutten, maar sommige mensen krijgen ook niet veel kansen …
Dit is mijn laatste blog uit Nagydobrony en met een dubbel gevoel tik ik het. Ik verlang ook wel weer naar mijn huis, de mooie mensen en vrienden die ik in mijn leven heb en me dierbaar zijn. Maar net zoals de eerste keer dat ik hier kwam, zal ik deze plaats en deze mensen nooit meer vergeten. Binnen vijf uur van onze luxe woningen en onze rijkdom vandaan, leven mensen in diepe armoede. Ik ben er dankbaar voor dat ik me in Nederland voor deze mensen mag inzetten.
Wie eenmaal armoede gezien en geroken heeft vergeet dat nooit meer. Ik ben hier al vaak geweest, wist wat ik kon verwachten. Maar wennen doet het nooit …
Vanmorgen zijn we met elkaar op pad gegaan naar het dorp Rafajna village om een aantal opa’s en oma’s te bezoeken die nog niet opgenomen zijn in het sponsorproject. Samen met de medewerkers van de organisaties waar Dorcas mee samenwerkt, hebben we vier ‘granny’s’ bezocht. Allen waren ze zeer dankbaar voor het voedselpakket.
