Zestig seconden

Strooikoekje

Vanachter mijn raam in mijn warme huis, bekijk ik de witte wereld. Ik ben dol op de sneeuw, het heeft iets magisch en verandert de wereld om ons heen in een witte wollige deken..Mij hoor je niet zo gauw klagen, ja, ik weet dat het lastig is, maar mijn tante in Canada leeft in de winter soms maanden van de buitenwereld afgesloten door de meters sneeuw om haar huis. Zondagmiddag zag ik het strooiautootje voor de derde keer. De huisartsenpraktijk beneden moet bereikbaar blijven. In de ijzige kou zag ik de mannen schuiven en strooien. Zondagavond half elf waren ze er weer. Ik liep naar beneden, maar gleed de trap af. Spiegelglad. Had een pak koekjes in mijn zak gestopt. ,,Koffie of chocomelk?” ,,Nee mevrouw, we moeten nog zoveel doen, geen tijd”, was hun reactie. Ik vertelde dat ik dat wel vermoedde, maar dat ze een koekje onderweg wel zouden lusten. Er verscheen een brede grijns op hun gezicht, dat vonden ze wel heel leuk. Ze zagen dat ik glijdend de trap was afgekomen. ,,Weet je wat, die trap is levensgevaarlijk, daar strooi ik wel even wat zout op, dan kom je veilig weer boven.” Er zal gerust wel mis gaan deze dagen, maar ik heb groot respect voor de mannen en vrouwen die bij deze omstandigheden de weg opgaan. Daar kan geen koekje tegenop.. Klazien Hartog