Mijn grootouders hebben in de tweede wereldoorlog mensen verborgen op hun zoldertje..

De schuilzolder..zo heette hij altijd.

Als klein kind speelden we overal in het huis, maar de schuilzolder was geen speelplaats..Sterker nog, ik denk dat ik pas een jaar of 8 was, toen ik erachter kwam dat hij bestond..

Er zat wel altijd een deurtje daar, maar wat daar nou achterzat, daar denk je als klein kind niet bij na..

Pas veel later deden we zelf stiekum het deurtje weleens open, maar dat ging lastig..en van mijn ouders hoefden we er ook niet te komen, we hadden daar niets te zoeken..

Pas jaren later ben ik gaan begrijpen waarom dat zoldertje eigenlijk niet en ook wel bij het huis hoorde…het was er wel, maar ook niet..

En het zoldertje…dat was toch een verhaal apart in een familiehuis..

Ik en een aantal mensen met mij, weten waar het zoldertje was, en hoe het eruit zag..maar als je het nooit gezien hebt, zou je het ook nooit kunnen ontdekken..

Ik weet niet wat er met alle mensen is gebeurd die op het zoldertje zaten..eigenlijk zou ik dat wel eens willen weten en erachter willen komen..

Maar dat er mensen gered zijn omdat mijn grootouders de moed hadden om mensen te verbergen die vervolgd werden, daar heb ik nog altijd bewondering voor..

Vandaag de dag zijn er ook veel vervolgden…zou ik iemand in huis nemen die ik totaal niet ken? Met het risico dat ik dat zelf met de dood moet bekopen..

Hoe langer ik erover nadenk, hoe moediger ik mijn grootouders vind…

Hier staat een kort stukje over de geschiedenis:

http://www.joodsmonumentzaanstreek.nl/pagina-2546-Thijn,-van-Loonstijn-Eva.htm